O tacie.

Dzisiaj kilka słów o tacie (tatusiu, tatuńku – jak zwykła mawiać Mała Po). Mało tu o nim i mało tu jego, bo on tu raczej być nie lubi. Jako bohater nie, ale jako czytelnik owszem ;) Zawsze uważnie czyta, często błędy mi wytknie i skomentuje w specyficzny sposób, w taki w jaki tylko on potrafi.
Jednak z racji wczorajszego święta postanowiłam, że trochę nagnę nasze niepisane zasady i ciut o nim napiszę. Bo jakby na to nie patrzeć gdyby nie on to pewnie i mnie by tu nie było.

Jedno jest pewne – fajnego tatę mojej córce wybrałam! To taki tata, co jak tylko ma czas to potrafi huśtać ją godzinami na huśtawce albo łapać ją na zjeżdżalni (ja niestety do takich zabaw nie mam cierpliwości za grosz!). To taki tata, do którego Mała Po biegnie zawsze z otwartymi ramionami i piszczy z radości, kiedy on wraca do domu. To taki tata, z którym ma się wspólne sekrety omawiane za zamkniętymi drzwiami, za które mama wejść nie może. To taki tata, który pozwala często na więcej niż mama i nie ma strachu w oczach, kiedy widzi nowe „umiejętności” dziecięcia. To taki tata, do którego owe dziecię jest podobne jak dwie krople wody. I w końcu to taki tata, którego Mała Po kocha miłością bezgraniczną.

Wczoraj (korzystając z mej niedyspozycji w postaci anginy – pierwszej w życiu!!!) postanowiłyśmy z Małą Po zrobić tacie małą niespodziankę. Trzeba było skorzystać z tego co miałyśmy w domu, bo lekko uziemiona byłam. Wzięłyśmy, więc gładkie koszulki, farby do tkanin, które już jakiś czas czekały w szufladzie na wykorzystanie i tak oto powstały dwa nowe wdzianka, które z marszu stały się tymi ulubionymi (zarówno przez Po jak i przez tatę).

Po lewej stronie koszulka stworzona w 90 % przez Po. Ja tylko wykonałam napis, ona wybrała kolory i treść, no i oczywiście zrobiła wszystkie kropeczki i kreseczki z precyzją godną mistrzowi kaligrafii.

A proces twórczy mniej więcej wyglądał tak:

Mina taty po ujrzeniu córki w koszulce – bezcenna!

:)

Reklama