o listopadzie i grudniu.

Przychodzę dzisiaj z takimi trochę odgrzewanymi kotletami, bo kto jeszcze dzisiaj o świętach pamięta, o grudniu i o prezentach? a tym bardziej kto jeszcze listopad wspomina? no chyba tylko ja ;)

Ale wiecie jak jest – porządek musi być, Ordung muss sein, jak się powiedziało A to trzeba powiedzieć B, i inne takie. No więc skoro zaczęłam kiedyś podsumowywać sobie kolejne nasze miesiące to tego trzymać się muszę (muszę, bo nie lubię sobie czegoś założyć i z tego się nie wywiązać).

Ostatnio podsumowałam październik. Listopad na podsumowanie się nie załapał, bo wydawało mi się, że ja żadnych zdjęć w tym miesiącu nie zrobiłam. Jednak po przeglądnięciu zdjęć okazało się, ze jednak coś niecoś udało się mi złapać dlatego dzisiaj tak bardzo nietypowo – dwa miesiące.

LISTOPAD.

To przede wszystkim miesiąc mgieł i działań twórczych. Myślałam, że tylko ja w tym miesiącu tworzyłam coś (większość na zakotwory). Ale okazało się, że moje dziecię dzielnie dotrzymywało mi kroku ;)

Mgły wieczorne za naszymi oknami.

Ostatni wypas owiec?

Pieczątek możemy używać na kilka sposobów. Sposób pierwszy.

Sposób drugi.

Długich, listopadowych, twórczych wieczorów ciąg dalszy.

A gdzie się śpi najlepiej? oczywiście, że na podłodze, ale obowiązkowo pod owczą skórą.

No i jeszcze budowanie „miasteczek” wszelkich szło nam całkiem sprawnie w listopadzie.

GRUDZIEŃ.

Grudzień to zdecydowanie czas magiczny. Otwierane kolejne okienka kalendarza adwentowego, dużo radości, uśmiechów, oczekiwanie, śpiewanie kolęd, ubieranie choinki i wpatrywanie się w nią godzinami, aż w końcu dużo czasu z tymi, których się kocha.  A dla mnie prywatnie grudzień to także zakotwory, które miło wspominać będę, a które dały mi dużo motywacji do działania. To był zdecydowanie jednen z piękniejszych miesięcy.

Kalendarz adwentowy otworzony do ostatniego okienka.

Nasze skromne stoisko na zakotworach, które mimo wszystko cieszyło się popularnością.

Przyłapana na podkradaniu cukierków.

Chwila kontemplacji.

Obowiązkowa świąteczna mini sesja.

Całusy, prezenty, radości.

Tajemnice z ulubionym Michałkiem?

Sylwestrowe szaleństwa.

Mam nadzieję, ze styczeń uda mi się podsumować na początku lutego, a nie w maju np. ;)

Reklama

o mojej prywatnej księżniczce.

Doprawdy nie tak wyobrażałam sobie Moją Wymarzoną Córeczkę. Miała mieć ciemne włosy (po mamusi oczywiście!), ubierać ją miałam w granaty i szarości  (i to mi się w sumie udawało do jakiegoś momentu – wszak pierwszą sukienkę kupiła jej ciocia Ala :)), miała się bawić pięknymi ekologicznymi zabawkami (takimi najlepiej jak najbardziej naturalnymi bez żadnych pstrokacizn). No! tak to sobie wyobrażałam jakieś 4 lata temu.

Mało co z tych moich wyobrażeń okazało się mieć pokrycie w rzeczywistości. Mam niebieskooką blondynę, uwielbiającą róż, tiule i falbany. A zabawki? mamy tych pięknych (w moim mniemaniu) od groma. Owszem bawi się nimi, ale szału nie ma takiego jak w przypadku różowych koników z amarantowymi grzywami. Szydełkowy miś z ostatniego wpisu jest tulony, kochany, przebierany, ale jednak widzę, że wróżka z różowymi skrzydełkami wzbudza w niej innego rodzaju radość, inny błysk w oku.
Czy czuję się zawiedziona, że moje marzenia o czarnowłosej dziewczynce w szarej bluzie i trampkach się nie spełniły? Absolutnie nie! Nie zamieniłabym tej mojej blondyny na nikogo innego! jest cudowna, dziewczęca, mądra, śliczna, rezolutna, a ubrana w róże i brokaty najbardziej kochana na świecie!

Pod choinką znalazła sukienkę uszytą z chyba 15 warstw tiulu. Założyła ją. Pochwyciła w dłoń różdżkę. Kazała stworzyć koronę. Wydobyła całą swoją wrodzoną grację na zewnątrz. I oto mamy naszą prywatną księżniczkę! Taki jej domowy strój. Chociaż i na zewnątrz w nim już wyszła brnąc po zaspach ;)

Księżniczka w wersji czarującej.

Księżniczka wersji „małego kradzieja” wypijającego maminą kawę.

Księżniczka w wersji artystycznej.

Księżniczka w wersji maminej.

Prywatna krawcowa księżniczki na wyposażeniu być musi.

Spacer po książęcych włościach.

o początku roku.

Witam Was serdecznie w Nowym Roku. Chociaż szczerze powiedziawszy to jakoś nieszczególnie zmianę daty odczułam. Dlatego w sumie powinnam powiedzieć, że witam Was tak serdecznie jak zwykle ;)
Ostatni dzień starego roku spędziliśmy całkiem zwyczajnie. A owszem był szampan, i zimne ognie, i nawet czapeczki iście imprezowe stworzyłam razem z Małą Po. Z tym że szampan do tej pory chłodzi się w lodówce, bo jakoś w końcu nie było okazji aby go wypić. Z całej naszej imprezowej trójki do północy dotrwałam tylko ja, więc no. Sama pić nie będę. Zimne ognie odpaliliśmy a i owszem. Ale jeszcze jedna z dwóch paczek została, więc to już świadczy o tym, że jakimś szczególnym zainteresowaniem się nie cieszyły. A czapeczki? a no ładne całkiem, ale w końcu zapomnieliśmy ich założyć, bo gra w chińczyka była bardziej absorbująca.
Tak więc jak widzicie – dzień jak co dzień. I tak już od 4 lat :)  Wszelkie imprezy i wyjścia nie są w stanie na tyle mnie skusić i znęcić, abym tego dnia porzuciła domowe pielesze i postanowiła podbijać parkiety. Że się starzeję? całkiem możliwe.

Ale za to pierwszy dzień Nowego Roku po takim Sylwestrze jest wspaniały. Wszędzie cisza i spokój. Wydawać by się mogło, że cały świat śpi. Wychodząc zatem z domu można spokojnie uznać, że świat należy do nas. A jeśli on rozpieszcza nas taką śnieżną aurą jak w tym roku to już w ogóle bajka.

Na spacerze był z nami Miś. Miś niezwykły, bo to jeden z najpiękniejszych prezentów gwiazdkowych jaki Mała Po w tym roku dostała. Zupełnie niespodziewany, tak z serca i od serca podarowany. Zuzi i jej Mamie mocno dziękujemy i po cichu liczymy, że jeszcze uda nam się spotkać w większym gronie kiedyś :) :*