o przygotowaniach do piątych urodzin.

Co tu dużo mówić – urodziny naszej Małej Po to największe święto w roku w naszej rodzinie. Dzień kiedy się pojawiła na tym świecie zmienił wszystko na lepsze, więc nic dziwnego w tym, że świętujemy go zawsze z wielką pompą ;) Oczywiście, że na ten dzień czeka najbardziej Mała Po, ale skłamałabym gdybym powiedziała, że i my po cichu nie odliczamy dni do 24 lutego. To takie nasze prywatne święta, na które czekamy równie mocno jak na Boże Narodzenie  ;)

Tradycją już się stało, że te urodzinowe dni (dni piszę celowo, bo świętujemy zwykle około tygodnia) mają jakiś określony kolor. W tym roku wybór padł na złoto. A więc będzie się mocno błyszczeć.

Zapowiedzią złotego przyjęcia są złote zaproszenia, które Mała Po w tym roku samodzielnie wypisała. Uwielbiam to jej skupienie na twarzy kiedy powoli wypisuje kolejne literki…

Jest też złota korona jak przystało na prawdziwą księżniczkę. Jest złota kreacja i kołnierzyk stworzony na szydełku przepleciony złotą nicią… tworzą się złote dekoracje…

A dzisiaj moja Mała Duża Córeczka chwyciła wiaderko z lizakami dla dzieciaczków z przedszkola, które wczoraj dzielnie pomagała mi robić i pobiegła w koronie na głowie, w falbankach i rzuconym w locie „tylko nie odbierajcie mnie dzisiaj wcześniej!!!”

Taka to moja PIĘCIOLATKA!

Reklama

o tym jak poszła Pola do przedszkola.

Wiem. Wiem wszystko. Nie było mnie trochę. Naobiecywałam i zniknęłam.
Miałam jednak powód. Ważny powód :)

Styczeń to był tak wariacki miesiąc, że nawet trudno mi powiedzieć co i kiedy się działo. A wszystko za sprawą spontanicznej decyzji jaką podjęliśmy końcem grudnia. Postanowiliśmy wspólnie, że od stycznia nasza Mała Córeczka zostanie pełnoprawnym przedszkolakiem. Ci co uważnie śledzą nasze losy, wiedzą, że to już drugie tego typu podejście. O pierwszym pisałam u siebie i u Olgi. Za pierwszym razem się nie udało. Teraz wydaję mi się, że mogę już odtrąbić sukces.

Nie było płaczu, krzyku, wielkich tragedii. Była niepewność i chęć poznania nowego, która zwyciężyła.

Wybraliśmy zupełnie inne przedszkole. Ale decyzja była tak mocno spontaniczna, podjęta w  sumie z godziny na godzinę, że skłamałabym jakbym powiedziała, że wybrałam je, bo kadra, bo doświadczenie, bo dobre opinie… owszem, to wszystko także, ale szczerze powiedziawszy to zawsze chciałam, aby moje dziecko do tego przedszkola chodziło… dlaczego? bo umiejscowione jest ono w jednym z ładniejszych budynków jakie widziałam ;) tak, wiem – głupia matka i jej skrzywienie estetyczne. Jednak okazało się, że to iż przepiękny stary budynek wystawia mu dobrą etykietkę na dzień dobry nie przeszkadza temu, aby w środku też panowała taka atmosfera jakiej ja od przedszkola oczekuję.

Porównując atmosferę panującą w dwóch przedszkolach w których Mała Po miała okazję przebywać to niebo i ziemia. Tamto przedszkole to instytucja, tu jest prawie jak w domu. Naprawdę… i nie miałam ani chwili zwątpienia myśląc, że źle postąpiliśmy wysyłając ją tam nie badając wcześniej terenu…

Uważam, że ta decyzja była najlepszą jaką ostatnio podjęliśmy. Wszystkim nam to wyszło na dobre. Ale przy okazji wywrócił się nam nasz cały poukładany świat do góry nogami ;) Zmieniło się wszystko. Począwszy od pór wstawania, a skończywszy na tym, że moje dziecko ma już swój mały świat, do którego wpuszcza mnie urywkami zdań, które o nim opowiadają…

Przy okazji debiutu w przedszkolu zadebiutowaliśmy też jako nosiciele wszelkich chorób ;) a więc styczeń był przeplatany mocno wirusami i bakteriami… stąd ta moja nieobecność… bo kiedy zdrowie wracało to musiałam zająć się zaległościami niecierpiącymi zwłoki…

Dzisiaj już jednak wychodzę na prostą, a więc jestem :D i mam nadzieję będę!

(zdjęcia zrobione pewnego magicznego styczniowego dnia, kiedy WSZYSCY byliśmy zdrowi)

Zdecydowanie częściej można znaleźć mnie teraz na instagramie – to nie wymaga aż tyle czasu ;) Więc zapraszam serdecznie tędy w momencie gdyby było Wam mnie mało ;)